U percille felòsefe
Duie percille annanze a vrénne,
úne ghianche e úne njre.
Magne u ghianche, e nen z’arrenne,
quillu njre tè i penzire.
Ha sentúte ca u cacciúne
predecave de ’na feste…
ca fra poche i fanne ‘a fèste…
Ma nen l’ha capjte bbune.
– N’ce penzà. Magne, arraggiúne! –
dice u ghianche – Qua sta bbune
sule chj u magnà nn’u scanze.
Perciò magne e rrigne ’a panze!
Recreiànneze, u patróne
rjde e djce: – Ah stebbetóne,
ma nn’u sà ca ve cundanne
pruprie ’a panze, a Ccapedanne?
N’fusse state pe ggulje
de presútte e ssepressate
maie nesciúne fússe nate
ch’a scannarve pensarrje.
U percille, che nn’è fésse,
– Giúste – i djce – e t’arengrazie.
Se però ’a cundanne è qquésse,
perloméne more sazie.